۱۶
اسفند
برای ما که همجوار حرمیم، انگار تمام روزی مان در حرم تقسیم می شود. این بار هم استثناء نبود؛ بزرگترین رزق زندگی ام بواسطه فیض بانو "حضرت فاطمه معصومه (س)" برایم مقدر شده بود.
دو روز از دیدار با مرد بارانی می گذشت؛ شب جمعه بود و به برکت حضور مهمانهایی، در حرم میهمان. از میان آنهمه همهمه، صدای خوش داوود می آمد. فقط بلندگوها نبودند که صدایش را به گوشم می رساندند که روح تشنه ام به دنبال صدای سحرانگیز آب کشیده می شد، ...
در آن لحظات بزرگترین آرزویم، ماندن بود اما انگار عطش هر چه سوزان تر، مطلوب تر!
باید می رفتم. هنوز صدایش در ذهنم می خواند: شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِی أُنزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِّلنَّاسِ وَ بَیِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَى وَ الْفُرْقَانِ ....
